อาชีพที่ใช้เลี้ยงชีพของชาวมอญ
อาชีพของชาวมอญปากเกร็ดที่ขึ้นชื่ออย่างหนึ่ง คือการทำเครื่องปั้นดินเผา เป็นที่รู้จักทั่วไป และรูปแบบหม้อน้ำลายวิจิตรของชาวมอญ ยังได้ปรากฏบนตราประจำจังหวัดนนทบุรีอีกด้วย
ชาวมอญปากเกร็ดที่ทำอาชีพเครื่องปั้นดินเผานั้น เป็นชาวมอญที่อพยพมาจาก “บ้านอาม่าน” เมืองมะละแหม่ง บ้านอาหม่าน แปลว่า บ้านช่างปั้น ชาวบ้านยังคงยึดถืออาชีพเดิมของบรรพชนจากเมืองมอญ ดินปากเกร็ดคุณภาพดี ฝีมือช่างประณีต และสีสรรสวยงามเป็นที่ต้องการของลูกค้า มีด้วยกัน 2 ประเภทใหญ่ๆ คือ
1.เครื่องปั้นที่เป็นเครื่องใช้ในชีวิตประจำวัน รูปแบบเรียบง่าย เช่น โอ่ง อ่าง กระถาง ครก
2.เครื่องปั้นประเภทสวยงาม เรียกว่า หม้อน้ำลายวิจิตร โดยปกติช่างมักปั้นขึ้นในวาระพิเศษ เพื่อกำนัลแด่บุคคลสำคัญและถวายวัด เป็นการฝากฝีมือของช่างปั้น
ปัจจุบันสภาพสังคมเปลี่ยนไป เครื่องปั้นประเภทเครื่องใช้ในชีวิตประจำวัน ลดความนิยมลง ขณะที่เครื่องปั้นประเภทสวยงามได้พัฒนาขึ้นเป็นสินค้าที่ระลึก ประยุกต์รูปแบบและประโยชน์ใช้สอยให้ร่วมสมัย รองรับตลาดนักท่องเที่ยว ในอดีตเครื่องปั้นดินเผานั้นนับว่าเป็นปัจจัยหลักของทุกครัวเรือน แหล่งผลิตสำคัญแห่งหนึ่งในแถบภาคกลาง คือ ปากเกร็ด และสามโคก อาชีพดังกล่าวได้ก่อให้เกิดอาชีพพ่อค้าโอ่งและเครื่องปั้นดินเผาทางเรือตาม มา และยังสัมพันธ์กับอาชีพเย็บจากมุงหลังคา และตัดฟืน ที่ใช้เผาเครื่องปั้น ซึ่งฟืนที่ดีนั้นต้องเป็นฟืนไม้แสม ไม้โกงกาง มีมากแถบเมืองชายทะเล สมุทรสงคราม สมุทรสาคร
เมื่อชาวมอญ ปากเกร็ดเดินทางไปขายเครื่องปั้นย่านชุมชนมอญชายทะเล ขากลับก็รับซื้อจาก และฟืนกลับไปด้วย บางครั้งพ่อค้าจากและฟืนก็เป็นฝ่ายนำขึ้นไปขายยังปากเกร็ด สามโคกเสียเอง จะเห็นได้ว่า ชุมชนมอญบริเวณลุ่มน้ำเจ้าพระยา ท่าจีน มีการติดต่อถึงกันเสมอ ทั้งการค้าและงานบุญ บ่อยครั้งมีการแต่งงานระหว่างชุมชน แม้แต่การตั้งชุมชนใหม่ เช่น ชุมชนมอญบ้านเขาทอง อำเภอพยุหคีรี จังหวัดนครสวรรค์ เกิดขึ้นจากชาวมอญปากเกร็ด ที่เดินทางไปขายเครื่องปั้น เมื่อสินค้าหมดก็จอดเรือเลือกทำเลถางป่าเพาะปลูก ขากลับก็บรรทุกพืชผลลงเรือกลับปากเกร็ด แต่ภายหลังสภาพการคมนาคมเปลี่ยนไป จึงลงหลักแหล่งเป็นการถาวร ซึ่งชุมชนมอญบ้านเขาทองยังคงสืบทอดงานเครื่องปั้นดินเผามาจนทุกวันนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น